طعم واقعی زندگی مستقل

توانایی نه گفتن

اگر دوست دارید مستقل زندگی کنید و در حال برنامه ریزی برای آن هستید، بدانید در آینده ای نه چندان دور، به شدت به این توانایی نیاز پیدا خواهید کرد. وقتی با خانواده زندگی می کنید، حضور خانواده، خود به خود، باعث می شود برخی خواسته ها را از دیگران نشنوید اما همین که مستقل شدید، دوستانی سر و کله شان پیدا می شود که انتظارات و خواسته های تازه دارند. می خواهند با شما بمانند، می خواهند مدتی خانه خود را در اختیار آنها قرار دهید و ... 

باید بتوانید برای خود چارچوب هایی را تعیین کنید. بدانید که به چه کسانی اجازه ورود به این حریم جدید را خواهید داد و تا چه حدی، خواسته های آنها را خواهید پذیرفت. برنامه خود را فراموش نکنید و نگذارید وقت شما را بقیه برنامه ریزی کنند. خودتان باید کنترل امور را دردست داشته باشید، برنامه مشخصی داشته باشید و به آسایش، امنیت و حریم خصوصی خود فکر کنید.

 

حس هایی که سر و کله شان پیدا می شود

تنها زندگی کردن، شما را در موقعیتی قرار می دهد که ناگهان ممکن است با حس هایی روبرو شوید که قبلا در خود سراغ نداشته اید. البته، می تواند احساس آرامش، استقلال و ماندن آن را به دنبال داشته باشد اما در عین حال، به دلیل اینکه دیگر خانواده یا هم اتاقی ها مانند خانه والدین یا خوابگاه در اطرافتان نیستند، ممکن است احساس کنید زیادی تنها هستید. 

برخی دچار این احساس می شوندکه هیچ کس دوستشان ندارد. دچار احساس کنار گذاشته شدن می شوند. 

* بهتر است خودتان را برای چنین حس هایی آماده کنید. بدانید طبیعی هستند و زمان می برد تا یاد بگیرید چطور به خوبی از عهده آنها بربیایید.

* اطلاعات خود را افزایش دهید و سعی کنید راهکارهایی داشته باشیدتا به این حس ها زیاد دچار نشوید و اگر هم شدید، بتوانید آنها را مدیریت کنید. می توانید از تجربیات دیگرانی که مستقل زندگی کرده اند استفاده کنید. 

* دوستان مطمئن پیدا کنید که در چنین شرایطی به شما کمک کنند. 

* ارتباط خود را با خانواده قطع نکنید و از جریانات خانه آنها باخبر باشید. خود را برای مهمانی هایشان برسانید و به خودتان فرصت دهید احساس تعلق به خانواده را در خودنگه دارید. 

ممکن است آرزوهای زیادی داشته باشید. برنامه هایی فراوان که خیال کنید به محض مستقل شدن وقت و آزادی کافی داشتن، به همه آنها خواهید رسید اما فراوانند جوانانی که بعد از چند سال زندگی مستقل، هنوز به هیچ یک از آرزوهای خود نرسیده اند. حتی تلاشی هم برای آن نکرده اند. دلیل اصلی آن هم بدون برنامه بودن و اسیر احساس های منفی شدن است. 

1. بدانید چه می خواهید. هدف نهایی تان در هر حوزه ای چیست؟ 

2. برای رسیدن به هدف، چه مراحلی را باید طی کنید؟ سعی کنیدآنها را دقیق روی کاغذ بیاورید. 

3. زمان بندی کنید. اگر برای رسیدن به هر مرحله، زمانی را مشخص نکنید، چشم باز می کنید و می بینید ماه ها گذشته است اما هیچ اقدامی نکرده اید. به خصوص، وقتی وارد زندگی مستقل می شوید با انبوهی از کارها و مسئولیت های تازه و حس های منفی که ممکن است تجربه کنید، اصلا بعید نیست زمان را از دست بدهید. 

4. برای رسیدن به مرحله های کوچکی که تعیین کرده اید به خودتان پاداش بدهید. هر چه این قدم ها کوچکتر باشند، احتمال اینکه زودتر به آنها برسید بیشتر است. بنابراین، زودتر به پاداش خود می رسید، حتی اگر این پاداش یک تیک زدن در برنامه تان باشد. در این صورت، انگیزه بیشتری برای ادامه و رسیدن به هدف خود خواهید داشت.

کلام آخر...

ما در بهترین حالت استقلال، در عین حال وابسته‌ایم. یعنى استقلال ما، به وابستگى‌هاى‌مان گره خورده است. به عبارت دیگر این دو موضوع در دو طرف یک طیف قرار دارند و ما در میانه‌ى آن طیف هستیم.

استقلال نیازى است که در همه‌ى آدم‌ها وجود دارد و یک نیاز مطلق نیست. انسان به دنبال استقلال مى‌گردد و در عین حال در پى وابستگى نیز هست.

اگر مى‌گوییم جوان تمایل به استقلال دارد، معنایش این نیست که به وابستگى به خانواده تمایل ندارد. وقتى تمایل به استقلال جوان نادیده گرفته مى‌شود، در مواردى، وى براى رسیدن به استقلال مجبور است نیازش را به وابستگى به خانواده نادیده بگیرد و این باعث مى‌شود که ارتباطش را با خانواده‌اش قطع کند، از خیر کمک‌هاى آن‌ها بگذرد و نیاز خود به وابستگى را در ارتباط با دوستانش جست‌وجو کند.